Popcorning i separacja warstwy wewnętrznej – wnikanie kondensatu Zjawisko zwane popcorning polega na tym, że kondensat (woda) wnika w ściankę wewnętrznej warstwy węża. Takie zjawisko pojawia się zawsze, gdy węże pracują przy niskiej temperaturze z wysokim udziałem frakcji kondensatu w parze (para mokra), lub gdy para zostanie schłodzona bez opróżniania węża. Ponieważ występowanie efektu popcorningu jest warunkowane głównie sposobem użytkowania węża. Waż powinien być opróżniony z pary po użyciu, aby uniknąć gromadzenia się kondensatu. Kondensat penetruje w głąb materiału elastomerowego, wypełniając jego mikropory. Gdy przepływ pary jest powtórnie załączony, wypełniający pory kondensat zostaje podgrzany i zamienia się w parę. Zamiana w parę powoduje gwałtowne zwiększenie objętości (z jednej objętości kondensatu powstaje wielokrotnie więcej pary) i “wybuchowe” wyrzucenie kondensatu z materiału, rozrywające warstwę wewnętrzną i powodujące zniszczenia o wyglądzie zbliżonym do powierzchni popcornu lub kalafiora. Podobny mechanizm działa w przypadku separacji (oddzielenia) warstwy wewnętrznej, co doprowadzić może do zablokowania przepływu przez wąż. Nie powinno się dopuszczać do pozostawania schłodzonego kondensatu pary w wężu gumowym, należy go opróżnić po użyciu („ DRAIN AFTER USE” – zalecenie często podawane przez producentów węży do pary). Korozja wzmocnienia stalowego – wnikanie kondensatu i gazów Korozja wzmocnienia z drutów stalowych zachodzić może zarówno poprzez odsłonięcie oplotu poprzez spękania warstwy zewnętrznej jak i poprzez wnikanie kondensatu w mikropory warstwy wewnętrznej. Dodatkowo, zawarte w parze gazy pochodzące z rozpuszczonego w wodzie powietrza (tlen i dwutlenek węgla) również wnikają w materiał węża i stanowią silny czynnik korozji, która w wysokiej temperaturze może postępować bardzo szybko. Dlatego druty wzmocnienia powinny być zabezpieczone np. przez pokrycie mosiądzem. Z drugiej strony odpowiednie przygotowanie chemiczne wody kotłowej, z której jest wytwarzana para i jej deaeracja (usunięcie powietrza) jest bardzo ważne. Efekt termoplastyczny – gorąca woda a para nasycona Efekt termoplastyczny to uplastycznienie i utrata własności mechanicznych materiału ścianki węża w wyniku nagrzania poprzez przepływ ciepła pary lub gorącej wody do ścianki węża. Gumowe węże do pary przeznaczone są do pracy z parą nasyconą. Para nasycona jest specyficznym medium, w którym w tej samej temperaturze i pod tym samym ciśnieniem mogą istnieć obie fazy: gazowa (para) i ciekła (kondensat). Para nasycona przepływając przez wąż lub rurę oddaje ciepło chłodniejszej wewnętrznej powierzchni ścianki węża i kondensuje się w postaci kropli lub cienkiej warstwy kondensatu, która oddziela gorącą parę od ścianki węża. Dodatkowo, zwykle w wodzie używanej do wytworzenia pary rozpuszczone jest powietrze, które podczas podgrzewania uwalnia się i tworzy bardzo cienką warstwę pomiędzy parą a kondensatem. Te dwie warstwy (powietrze i kondensat) o niskiej przenikalności cieplnej izolują gorącą parę od wewnętrznej powierzchni gumowej ścianki węża (rysunek A). W przypadku gorącej wody brak jest tych warstw izolujących i temperatura gumy na wewnętrznej powierzchni ścianki węża, jak również w całym przekroju ścianki i na zewnętrznej powierzchni węża może być znacząco wyższa, nawet gdy wąż pracuje z gorącą wodą o niższej temperaturze, niż dla pary nasyconej (rysunek B). Efektem jest duże osłabienie wytrzymałości ciśnieniowej węża, jak również szybka, duża i trwała deformacja gumy pod zaciskami okuć węża. Węże gumowe do pary mogą być stosowane do gorącej wody o temperaturze maksymalnie około 90 ÷ 100ºC – chyba, że producent potwierdzi inaczej. Przegrzanie, utlenianie i pękanie warstwy wewnętrznej – para sucha, para przegrzana Utlenianie jest starzeniem materiału węża spowodowanym przez tlen zawarty w parze. W wysokich temperaturach zachodzi szybko powodując twardnienie gumy warstwy wewnętrznej i jej pękanie. Szczególnie w warunkach pary suchej, pary przegrzanej brak jest cienkiej warstewki płynnego kondensatu bezpośrednio przy ściance węża obniżającego jej temperaturę (rysunek C), a guma warstwy wewnętrznej jest wystawiona bezpośrednio na suchą, gazową, gorącą parę powodując jej „upieczenie”, stwardnienie i spękanie. Niektóre typy węży dopuszczone są do chwilowego użytku w warunkach pary przegrzanej (do 18 bar, do 232ºC), jednakże dłuższe użycie w tych warunkach znacząco skraca żywotność węża. Para przegrzana, sucha, niszczy wąż szybko również przy temperaturach niższych od maksymalnych temperatur pracy węża. Dlatego:

1. Nie należy stosować standardowych węży gumowych do pary nasyconej do warunków pary przegrzanej, pary suchej. Takie warunki mogą być dopuszczone tylko chwilowo, jeżeli w opisie węża przewidziano taką możliwość.
2. Należy unikać samorzutnego przejścia w instalacji pary nasyconej w parę przegrzaną poprzez nagłą zmianę np. zwiększenie przekroju (średnicy) instalacji lub otwarcie zaworu, skutkujące spadkiem ciśnienia.

Do pary przegrzanej można stosować węże metalowe lub węże teflonowe – w zakresie ich parametrów pracy.